Strona Główna

SONDY


Sonda Voyager 1


Sondy wysłane na:

Merkurego:


Sonda kosmiczna "Mariner 10" zbliżyła się do Marsa przebywając prawie 170 milionów kilometrów. Cała podróż trwała 146 dni. "Mariner 10" przeleciał obok Merkurego 3 razy fotografując go. Zauważono wówczas, że jego powierzchnię przecinają wielkie, strome skarpy o wysokości ponad 3 km. Przecinają one ściany kraterów i ciągną się na przestrzeni setek kilometrów.

Wenus:


Amerykańska sonda kosmiczna "Pioneer - Venus" stała się sztucznym satelitą Wenus. Dzięki niej odkryto na powierzchni Wenus rozległe płaskie równiny z kraterami, dolinami, pasmami górskimi również wulkany.

Marsa:


"Mariner",który były wysłana w 1972 roku, sfotografował ogromną, kolistą nieckę na powierzchni Marsa, którą nazwano Hellas Planitia. Jest ona najniższym punktem na powierzchni Marsa. Powstała w wyniku uderzenia planetoidy. "Mariner 9" odkrył także rozpadlinę przecinającą centralną część planety, którą nazwano Valles Marineri (Dolina Marinera).Jest ona 10 razy dłuższa i 3 razy głębsza niż Wielki Kanion Kolorado. Ma ponad 6 km głębokości.Dodatkowo ,,Mariner" sfotografował 2 różne typy krajobrazów.

Uran:


Sonda Voyager 2 przyjrzała się z bliska tej tajemniczej, odległej, gazowej planecie – Uran, 24 stycznia 1986 roku. Dopiero od tej pory znany jest dokładnie czas obrotu Uranu. Uran okazał się najchłodniejszą znaną planetą Układu Słonecznego; najchłodniejszą mimo faktu, że nie jest to najodleglejsza planeta od Słońca. Powodem tego zimna jest brak wewnętrznego źródła ciepła. Uran wyróżnia się wśród gazowych gigantem tym, że nie ma skalnego jądra. Naukowcom udało się ustalić, że atmosfera Urana w 85% składa się z wodoru i w 15% z helu, a w arstwach niższych tworzą się metanowe chmury. Metan pochłania światło czerwone, dlatego też Uran oglądany z przestrzeni kosmicznej jest zielono - niebieski. Oprócz tego odkryto dowody na istnienie oceanu 800 kilometrów pod górną warstwą chmur. Naukowcy odkryli, że Uran posiada pole magnetyczne znacznie różniące się od wszelkich innych zbadanych wcześniej. W przypadku Merkurego, Ziemi, Jowisza czy Saturna pole magnetyczne zazwyczaj pokrywa się z osią obrotu planety.

Neptun:


W roku 1989, Voyager 2 wyśledził dużą, owalną, ciemną burzę na południowej półkuli Neptuna. Ta podobna do huraganu Wielka Ciemna Plama okazała się być na tyle duża, że mogłaby pomieścić całą Ziemię. Poruszała się w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara i przemieszczała się na zachód z prędkością prawie 1200 kilometrów na godzinę. Kolejne zdjęcia z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a nie wykazały żadnych śladów Wielkiej Ciemnej Plamy sfotografowanej przez sondę Voyager. Porównywalna plama pojawiła się w 1994 roku na północnej półkuli Neptuna, ale zniknęła do 1997 roku. Voyager 2 sfotografował również chmury rzucające cienie na niższą warstwę chmur, umożliwiając naukowcom wizualny pomiar różnic wysokości między górnym a dolnym poziomem chmur. Planeta ma sześć pierścieni o różnych grubościach, co potwierdziły obserwacje Voyagera 2 w 1989 roku. Pierścienie są uważane za stosunkowo młode i względnie krótkotrwałe. Neptun ma 13 znanych księżyców, z których sześć zostało odkrytych również przez Voyagera 2. Największy, Tryton, okrąża planetę w kierunku przeciwnym do kierunku jej obrotu. Tryton jest najzimniejszym ciałem odwiedzonym przez sondę bezzałogową do tej pory w naszym Układzie Słonecznym - temperatura na jego powierzchni to około -235 stopni Celsjusza. Pomimo tego stanu głębokiego zamrożenia, Voyager 2 odkrył gejzery wyrzucające w górę lodową materię na przeszło osiem kilometrów. Cienka atmosfera Trytona, także odkryta przez Voyagera, była widziana z Ziemi kilka razy i staje się coraz cieplejsza - choć naukowcy nie wiedzą jeszcze dlaczego.